کمبوجیه برای اداره وسیع‌ترین امپراتوری جهان و تأمین امنیت غذایی کشور، راهبرد و راهکار بدیعی به نام «هاترو» را خلق کرد و داریوش بزرگ آن را توسعه داد. هاترو نخستین شکل و طلیعه کشت و صنعت در ایران باستان به شمار می‌رود. هاتروها، زمین‌هایی بودند (ملقب به زمین‌های کمانی) که گروهی از کشاورزان، صنعتگران، دامداران و بازرگانان به صورت مشترک و هم‌افزا در آن به زندگی، کار و تولید مشغول بودند. در هاتروهای باستانی، زمین‌ها به‌صورت هدفمند و برنامه‌ریزی‌شده کشت می‌شدند، دام‌ها با مشارکت جمعی نگهداری و پرورش می‌یافتند، ابزار و کالاها به دست صنعتگران محلی تولید می‌شد و محصولات از طریق نظام منسجم بازرگانی به سوی مناطق گوناگون جریان پیدا می‌کرد. این شبکه، تنها یک سامانه اقتصادی نبود، بلکه از جنبه‌های فرهنگی، اجتماعی و مدیریتی نیز نقش قابل توجهی ایفا می‌کرد. از این دیدگاه، هاترو را می‌توان یکی از نخستین الگوهای بومی «کشت و صنعت» دانست که بر پایه همکاری، تقسیم کار تخصصی و پیوند مؤثر میان حلقه‌های زنجیره تولید شکل گرفته بود.